Powiat kędzierzyńsko-kozielski, gmina Cisek
(nazwa niemiecka: Kobelwitz, Kreis Cosel)
Miejscowość powstała około 1300roku. Kobylice były siedzibą rodu rycerskiego von Kobelwitz znanego ze źródeł z XIV i XV w. W 1380r. Clymko von Kobelwitz poświadczał dokumenty księcia kozielsko-oleśnickiego Konrada II. W 1423r. właścicielem Kobylic był Tomasz von Kobelwitz. Spokrewniony z nim Clymko von Kobelwitz w 1445r. sprzedał rodzinną posiadłość oraz pobliską Dębową Henrykowi Dzialosowi (Salisch). Henryk Dzalos występował w dokumentach do 1478r., następnie rodzinne majątki odziedziczyła Machna Dzialos, być może jego córka. W 1485r. sprzedała ona Kobylice miastu Koźle, świadkiem sprzedaży był Jerzy Pelka. W latach 1509-1532 księstwem kozielskim rządził ostatni Piast opolski Jan II Dobry. Po jego śmierci majątki przeszły na własność dynastii Habsburgów. W 1558r. cesarz Ferdynand I Habsburg oddał w zastaw państwo kozielskie Ottonowi von Zedlitz. Pięć lat później dobra nabył Johann von Oppersdorff. Od 1617r. miasto Koźle i okoliczne wioski należały do Andrzeja Kochcickiego. W czasie wojny trzydziestoletniej Kochcicki opowiedział się przeciwko cesarzowi i po klęsce protestantów pod Białą Górą w 1620r. jego dobra zostały skonfiskowane. W 1735r. Ferdynand Adolf von Plettenberg (ur.1690r., zm.1737r.) kupił państwo Koźle, w skład którego wchodził między innymi majątek Kobylice. Następnie państwo kozielskie odziedziczył jego syn Franciszek Serafin Józef Maria (ur.1714r., zm.1779r.). W latach 1766-1771 właścicielem Koźla był Klemens August von Plettenberg (ur.1742r., zm.1771r.), syn Franciszka Serafina. Ostatnim właścicielem państwa kozielskiego (do 1800r.) z rodu von Plettenberg był Maksymilian Fryderyk (ur.1771r., zm.1813r.), syn Klemensa Augusta. W 1831r. Dębowa weszła w skład dóbr strzeleckich rodziny Renard. W 1873 i 1886r. majątek dzierżawił kupiec Franz Eduard Bercht z Berlina. W 1886r. właścicielem posiadłości o powierzchni 119ha był hrabia von Tschirschky-Renard. W rękach hrabiego Mortimera von Tschirschky-Renard dobra pozostały do 1910r., kiedy to nabył je Franz Alberti Piechulek. Franz Alberti Piechulek był ostatnim właścicielem majątku w Kobylicach (wymieniony w księgach adresowych z lat 1912-1937, w 1937r. powierzchnia majątku 122,5ha). Po drugiej wojnie światowej dobra w Kobylicach zostały upaństwowione. Na terenie folwarku utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne. Obecnie dwór i budynki gospodarcze są własnością prywatną. Nieużytkowane zabudowania powoli zmieniają się w ruiny.
Dwór
Dwór w Kobylicach został wzniesiony około połowy XIX wieku jako siedziba zarządcy miejscowego majątku ziemskiego. Budynek murowany z cegły, potynkowany, zbudowany na planie prostokąta zbliżonego do kwadratu, wysoko podpiwniczony, częściowo parterowy, częściowo dwukondygnacyjny, nakryty wysokim dachem mansardowym ze szczytami. Fasada asymetryczna, sześcioosiowa, z głównym wejściem na osi budynku, poprzedzonym schodami. W elewacji tylnej wydatny ryzalit oraz drewniana loggia. Dwór jest zwrócony frontem na podwórze folwarczne, wokół niego zabudowania gospodarcze, częściowo zawalone.
Zabytki w Kobylicach
Do rejestru zabytków w nie został wpisany żaden budynek w Kobylicach. Poza dworem i zabudowaniami folwarcznymi w Kobylicach warto zwrócić uwagę na dawną cegielnię. W pobliżu cegielni znajduje się interesujący budynek w typie willowym, prawdopodobnie była to siedziba właściciela zakładu.
Informacje praktyczne i dojazd
Dojazd komunikacją publiczną do Kobylic zapewniają autobusy PKS Veolia z Kędzierzyna-Koźla. Do Kędzierzyna można dotrzeć pociągiem z wielu śląskich miast, między innymi z Gliwic. Podróżującym samochodem proponuję jechać z Gliwic DK408 w stronę Kędzierzyna-Koźla. Z tej trasy należy skręcić w lewo do miejscowości Bierawa. Następnie do Kobylic najlepiej kierować się drogami lokalnymi przez Cisek, Landzmierz i Biadaczów. Cegielnia znajduje się na początku miejscowości, po lewej stronie drogi (ul. Raciborska 3). Folwark położony jest nieco dalej na prawo od głównej ulicy (ul. Ogrodnicza 2). Odległość: w jedną stronę około 45 km. Samochód można zostawić na poboczu ulicy Ogrodniczej.
Damian Dąbrowski,
Sierpień 2011 r.
