Powiat strzelecki
Powiat strzelecki, gmina Strzelce Opolskie
(nazwa niemiecka: Gross Pluschnitz, w latach 1936-1945 Marklinden, Kreis Gross Strehlitz)
Pierwsza wzmianka o miejscowościpochodzi z 1299r. Od początku XIV w. majątek w Płużnicy Wielkiej należał do rodziny Kiczka z Dolnej koło Strzelec Opolskich. Około 1417r. Wojciech (Albrecht?) Kiczka z Płużnicy udzielił pożyczki Nawojowi z Tęczyna i Morawicy. W 1420r. Adam Kiczka z Płużnicy Wielkiej kupił od N. Wrochnika majątki Sarnów i Peterkowice koło Toszka. Adam Kiczka występuje w dokumentach do 1444 roku. Od połowy XV w. linia Kiczków z Płużnicy zaczęła używać nazwiska „Pluschnitzki” (Płużnicki). W rodzinie tej bardzo popularne było imię Adam. W dokumentach z 1472, 1501 i 1520r. znajdują się informacje o Adamie Pluschnitzkim z Płużnicy Wielkiej. Ze względu na małą ilość informacji nie jesteśmy w stanie stwierdzić czy chodzi o tę samą osobę. Brak źródeł nie pozwala również odtworzyć powiązań rodzinnych pomiędzy licznymi przedstawicielami Płużnickich. W pierwszej połowie XVI w. rodzinny majątek został podzielony pomiędzy braci: Adama (zm. przed 1538r.), Piotra (zm. po 1538r.), Jana (zm. po 1538r.), Stanisława i Wacława. W dokumencie z 1559r. pojawia się Jan senior i Adam Kiczka z Płużnicy. Z końca XVI w. znamy kolejnych przedstawicieli rodu: Pawła Kiczkę von Plusnitz (1585r.), Jerzego Kiczkę z Płużnicy (około 1586r. żonatego z Maruszą, córką Sebastiana Rudskiego), Jana Kiczkę (1595r.) i Adama Kiczkę (1597r.). W pierwszej połowie XVII w. Paweł Kiczka (zm. po 1631r.), był właścicielem Starej Wsi koło Raciborza. W 1629r. do Wacława Kiczki należały Pawłowice koło Toszka. W 1644r. Płużnicę posiadał Melchior Kiczka, prawdopodobnie syn wspomnianego wyżej Wacława. Wykaz szlachty górnośląskiej z 1644r. to ostatni dokument w którym pojawia się informacja o rodzinie Kiczka jako właścicielach majątku w Płużnicy. Następnie miejscowość należała do rodziny Przyszowskich (Preiswitz) i Franza Wilhelma von Larisch. W 1706r. Andeas von Wehner wykupił Płużnicę od Franza Wilhelma von Larisch. W posiadaniu rodziny von Wehner miejscowość pozostała do drugiej połowy XVIII w., kiedy to wraz z resztą majątków tworzących majorat Błotnica – Centawa (ustanowiony przez Karola Fryderyka von Wehner), otrzymał ją Karol Fryderyk Emil von Posadowsky-Wehner (ur.1761r., zm.1840r.), syn Fryderyka Wilhelma z Toszka i Amalii von Wehner. Następnie majorat odziedziczył najstarszy syn Karola Fryderyka, Jerzy Karol Fryderyk Zygmunt von Posadowsky-Wehner (ur.1785r., zm.1851r.). Trzecim ordynatem został syn Jerzego Karola, Hermann Albert Ottokar Fryderyk Karol von Posadowsky-Wehner (ur.1825r., zm.1912r.). Kolejnym właścicielem majoratu był najstarszy syn Hermanna Alberta, Leopold Fryderyk Wilhelm Oswald Moryc Jerzy Benno Hermann von Posadowsky-Wehner (ur.1853r.). Piątym ordynatem został syn Leopolda Fryderyka, Jan Adam von Posadowsky-Wehner (ur.1894r.). Przed 1937r. dobra odziedziczył kuzyn Jana Adama, Botho Jan Wilhelm Artur Maks von Posadowsky-Wehner (ur.1908r.). Po zakończeniu drugiej wojny światowej dobra rodziny von Posadowsky-Wehner zostały znacjonalizowane. Na bazie folwarku w Płużnicy założono Państwowe Gospodarstwo Rolne, a pałac przekształcono w wielorodzinny budynek mieszkalny. Obecnie zabytek jest własnością prywatną i można go zobaczyć tylko z zewnątrz, z pewnej odległości. Do budynku przylega niewielki park krajobrazowy. W pobliżu zachowały się zabudowania dawnego folwarku.
Pałac
Obecny pałac w Płużnicy został zbudowany w pierwszej połowie XIX w. przez rodzinę von Posadowsky-Wehner. Główna rezydencja rodu znajdowała się w pobliskiej Błotnicy Strzeleckiej, dlatego też budynek w Płużnicy przeważnie pełnił funkcję siedziby zarządcy majątku. Pałac murowany z cegły, potynkowany, wzniesiony na rzucie prostokąta, dwukondygnacyjny, z parterowymi przybudówkami po bokach, nakryty dachem siodłowym. Elewacja tylna siedmioosiowa, o częściowo zmienionym układzie otworów okiennych, z centralnym trzykondygnacyjnym ryzalitem, zamkniętym trójkątnym szczytem. Budynek w dobrym stanie technicznym, wyremontowany. Elewacje za wyjątkiem obramowań części otworów okiennych pozbawione ozdobnych detali architektonicznych.
Zabytki w Płużnicy Wielkiej
Do rejestru zabytków w Płużnicy Wielkiej zostały wpisany kościół parafialny p.w. Nawiedzenia NMP (10.02.1966r., nr rej.: 1137/66) i zespół pałacowy: pałac (23.06.1986r., nr rej.: 2124/86), park (13.06.1986r., nr rej.: 137/86).
Informacje praktyczne i dojazd
Dojazd komunikacją publiczną do Płużnicy Wielkiej zapewniają rzadko kursujące autobusy PKS z Opola i Strzelec Opolskich. Do Strzelec można dotrzeć pociągiem z Gliwic. Podróżującym samochodem proponuję jechać z Gliwic DK901 do Pyskowic i następnie DK94 w stronę Opola. Ta ostatnia trasa prowadzi przez Płużnicę Wielką. Pałac z folwarkiem znajdują się na prawo od drogi. Odległość: w jedną stronę około 30 km. Samochód trzeba zaparkować przy wjeździe do gospodarstwa rolnego.
Damian Dąbrowski,
Sierpień 2011 r.
Powiat strzelecki, gmina Leśnica
(nazwa niemiecka: Lenkau, w latach 1936-1945 Wolfswiesen, Kreis Cosel)
Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1295r. Mikołaj Latschina (Laczyna), dziedziczny wójt Koźla, znany z dokumentów z lat 1442-1455, w 1455r. sprzedał N. Strolowi (Strzelowi) z Czechlau majątki Rokicie i Łąki Kozielskie. Niedługo później dobra te przejęła rodzina Lassota. W dokumencie z 1479r. jako właściciel Rokicia wymieniony został Jan Lasota.
Samuel Lassota, syn Mikołaja z Rokicia, odziedziczył po ojcu Łąki Kozielskie. W 1539r. właścicielem tej miejscowości był Jan Lassota (zm. po 1562r.), być może syn Samuela. Następnie Łąki Kozielskie weszły w skład dóbr zamkowych w Koźlu. W 1558r. cesarz Ferdynand I Habsburg oddał w zastaw państwo kozielskie Ottonowi von Zedlitz. Pięć lat później dobra nabył Johann von Oppersdorff. Od 1617r. miasto Koźle i okoliczne wioski należały do Andrzeja Kochcickiego. W czasie wojny trzydziestoletniej Kochcicki opowiedział się przeciwko cesarzowi i po klęsce protestantów pod Białą Górą w 1620r. jego dobra zostały skonfiskowane. W 1735r. Ferdynand Adolf von Plettenberg (ur.1690r., zm.1737r.) kupił państwo Koźle, w skład którego wchodził między innymi majątek Kobylice. Następnie państwo kozielskie odziedziczył jego syn Franciszek Serafin Józef Maria (ur.1714r., zm.1779r.). W latach 1766-1771 właścicielem Koźla był Klemens August von Plettenberg (ur.1742r., zm.1771r.), syn Franciszka Serafina. Ostatnim właścicielem państwa kozielskiego (do 1800r.) z rodu von Plettenberg był Maksymilian Fryderyk (ur.1771r., zm.1813r.), syn Klemensa Augusta. Po Plettenbergach właścicielami majątku w Łąkach Kozielskich była rodzina von Stwolinski. Następnie dobra należały do rodu von Bock, Josefa Jockischa, Franza Oppitza (1873r.), Arthura von Schimonsky ze Steblowa (1886r.) i Josefa Larischa (1894r.). Przed 1905r. posiadłość o powierzchni 222ha została włączona w skład domeny królewskiej. W 1905 i 1912r. jako ich dzierżawca wymieniony był Rudolf Mülter. W 1921r. majątek w dalszym ciągu liczący 222ha dzierżawiła Pani Mülter z domu Strehl. Około 1930r. dobra zostały rozparcelowane. Dawny dwór w Łąkach Kozielskich jest wykorzystywany jako budynek mieszkalny. Teren wokół ogrodzony, obiekt można zobaczyć tylko z zewnątrz. W pobliżu zachowane resztki parku krajobrazowego i budynków folwarcznych.
Dwór
Dwór w Łąkach Kozielskich został zbudowany zapewne w pierwszej połowie XIX w. przez rodzinę Stwolinskich. W czasach późniejszych rezydencja została powiększona o dodatkowe skrzydło. Budynek wielokrotnie przebudowywany, utracił cechy stylowe. Dwór murowany z cegły, wzniesiony na rzucie zbliżonym do litery „L”, potynkowany, jedno- i dwukondygnacyjny, nakryty dachami dwu- i czterospadowymi. Fasada dziewięcioosiowa, z centralnym filarowym portykiem poprzedzającym główne wejście do budynku.
Zabytki w Łąkach Kozielskich
Do rejestru zabytków nie został wpisany żaden z budynków w Łąkach Kozielskich. Dwór w znacznym stopniu przebudowany, utracił cechy stylowe.
Informacje praktyczne i dojazd
Niestety nie udało mi się znaleźć możliwości dojazdu komunikacją publiczną. Podróżującym samochodem proponuję jechać z Gliwic autostradą A4 w kierunku Wrocławia do węzła Pławniowice, następnie DK40 do Kędzierzyna-Koźla Sławięcic. Ze Sławięcic najlepiej wyjechać ul. Szpaków prowadzącą do Cisowej, skąd ul. Fredry można dotrzeć od Łąk Kozielskich. Dwór w Łąkach znajduje się na prawo od głównej drogi. Odległość: w jedną stronę około 45 km. Samochód trzeba pozostawić na poboczu ulicy Dworskiej.
Damian Dąbrowski,
Sierpień 2011 r.
Powiat strzelecki, gmina Strzelce Opolskie
(nazwa niemiecka: Gross Kalinow, w latach 1936-1945 Blütenau, Kreis Gross Strehlitz)
Pierwsza wzmianka o miejscowości: 1393r.
Rys historyczny i stan obecny:
Kalinów był siedzibą rodową rodziny Kalinowski von Kalinow. W 1393r. świadkiem sprzedaży Rogowa Opolskiego był Gayke z Kalinowa, sędzia ziemski księstwa strzeleckiego. Przed 1452r. Henryk Kalinowski zakupił jeden z działów w Dobrodzieniu i założył nową linię rodu. W połowie XV w. Kalinowscy utracili Kalinów, który przeszedł w ręce Zwoyskich. W dokumentach z lat 1454-1472 występuje Mikołaj Zwojsky „von Grossem Calinaw”. W źródłach z lat 1463-1478r. pojawia się również Jan Zwojski, dziekan brzeski, brat Mikołaja i stryj Mikołaja juniora. W 1484r. Marusza von Bestwin była żoną Mikołaja Zwoiskiego (Woyski) juniora z Kalinowa koło Strzelec Opolskich. Na początku XVI w. miejscowość powróciła do Kalinowskich. W 1502r. właścicielem Kalinowa był bowiem Franciszek Kalinowski. Prawdopodobnie w XVI w. wioska była podzielona na kilka działów. Jeden z nich pozostał w rękach Kalinowskich, o czym świadczy informacja, że Walentyn von Larisch (zm.1571r.), właściciel Grabiny i Rybniczek, żonaty był z Magdaleną Kalinowską z Kalinowa koło Strzelec Opolskich. Inny majątek posiadała rodzina Buchtów. W 1563r. Joachim Buchta sprzedał Marcinowi Dzierżanowskiemu Wysoką, Kadłubiec, Kalinów i Kadłub koło Strzelec Opolskich. Wreszcie kolejna posiadłość była własnością rodu Strzelów – Chmelików. W 1560r. zmarł Mikołaj Strzela właściciel Kalinowa, który odziedziczył jego syn Jan (zm. 1594r.). Następnie wioska należała wspólnie do dwóch synów Jana: Jana juniora i Kaspra. W 1596r. majątek odkupił od nich ich stryj Piotr Strzela z Szymiszowa (zm.1600r.). Z małżeństwa z Zuzanną, córką Jerzego Zyrowskiego z Żyrowej i Kotulina, pozostawił on tylko córkę Ludmiłę. Ludmiła wyszła za mąż za N. Krzydlowskiego i wniosła mu w wianie wszystkie rodzinne posiadłości. Kolejnymi znanymi właścicielami Kalinowa byli Bohdanowscy używający nazwiska von Badewitz, m.in. Karola von Badewitz wzmiankowany w 1718r. W 1799r. w Kalinowie zmarła Zofia z domu von Larisch, wdowa po N. von Badewitz. W XIX w. majątek w wiosce należał już do Emanuela Karola Magnusa Schimonski von Schimonie (ur.1773r., zm.1850r.), posiadającego również Rozwadzę i Kadłubiec koło Strzelec Opolskich. Od 1797r. jego małżonką była Franciszka Maria Dorota Leopoldyna Felicyta von Biedau. Po śmierci Emanuela Schimonski von Schimonie otrzymała ona w spadku dobra w Kalinowie. W 1845r. właścicielem posiadłości był Franz von Zawadzky, a następnie Pani Babette von Zawadzky, która w latach 1850-1852 przebudowała dwór w Kalinowie. W latach 1886-1905 majątek należał do rotmistrza Fedora von Zawadzky. W 1886r. dobra liczyły 800ha, w tym 610ha pól uprawnych, 13ha łąk, 159ha lasów oraz 18ha parku, dróg i podwórzy gospodarczych. Przed 1909r. posiadłość w Kalinowie (812ha) nabył hrabia Karl von Brühl-Renard (ur.1853r., zm.1923r.). Odtąd wchodziła ona w skład dóbr Strzelce Wielkie (fideikommissherrschaft Gross Strehlitz) liczących łącznie 6561ha. Hrabia Karl von Brühl-Renard nie posiadał potomstwa i po jego śmierci w 1923r. fideikomis odziedziczył hrabia Georg von Schliffen-Renard. W 1932r. przekazał on posiadane majątki swojemu siostrzeńcowi, majorowi hrabiemu Wolfgangowi zu Castell-Castell. W 1937r. dobra Strzelce Wielkie (Herrschaft Gross Strehlitz) liczyły w sumie 4600ha, w tym Kalinów 803ha (610ha pól uprawnych i łąk, 2ha pastwisk, 168ha lasów, 12ha parku, dróg i podwórzy gospodarczych). W 1940r. zmarł hrabia Wolfgang i dobra strzeleckie odziedziczył jego syn, Prosper zu Castell-Castell. Pozostał ich właścicielem do końca drugiej wojny światowej. Następnie majątki zostały znacjonalizowane.
Pałac
Na temat rezydencji w Kalinowie zachowało się bardzo mało informacji. Trudno określić nawet w przybliżeniu kiedy wzniesiono dwór w miejscowości. W latach 1850-1852 dwór rozbudowano i określano odtąd mianem pałacu. Rezydencja w Kalinowie została uszkodzona w czasie trzeciego powstania śląskiego. Ostatecznie budynek został zniszczony w końcowej fazie drugiej wojny światowej, bądź po 1945 roku. Obecnie z majątku w miejscowości pozostał tylko folwark. Wśród zabudowań folwarcznych warto zwrócić uwagę na pochodzący z połowy XIX w. spichlerz i niewielki budynek z datą 1916r., być może pełniący funkcję siedziby zarządcy majątku. Do folwarku przylegają budynki mieszkalne wzniesione dla jego pracowników. Część zabudowań jest użytkowana, inne opuszczone powoli popadają w ruinę.
Niewielka ilość zachowanych fotografii pałacu w Kalinowie uniemożliwia dokładne przedstawienie wyglądu budynku. Rezydencja prawdopodobnie składała się z dwóch dwukondygnacyjnych skrzydeł, nakrytych dachami czterospadowymi z powiekami.
Zabytki w Kalinowie
Do rejestru zabytków nie wpisano żadnego obiektu w Kalinowie.
Informacje praktyczne i dojazd
Dojazd komunikacją publiczną do Kalinowa zapewniają liczne autobusy PKS kursujące między innymi z Krapkowic i Strzelec Opolskich. Ze względu na możliwość znalezienia przesiadki lepiej wybrać dojazd przez Strzelce Opolskie. Do miasta można dotrzeć pociągiem, np. z Gliwic lub Opola. Podróżującym samochodem proponuję jechać z Gliwic autostradą A4 w kierunku Wrocławia do węzła Nogawczyce, następnie DK88 do Strzelec Opolskich. Z miasta najlepiej wyjechać DK409 w stronę Gogolina, prowadzącą przez Kalinów. W miejscowości trzeba z tej trasy skręcić w lewo. Dawny folwark znajduje się na prawo od drogi. Odległość: z Gliwic w jedną stronę około 55km. Samochód można zostawić przy zabudowaniach gospodarczych.
Damian Dąbrowski,
Luty 2012 r.
Powiat strzelecki, gmina Strzelce Opolskie
(nazwa niemiecka: Kadlub, w latach 1936-45 Starenheim, Kreis Gross Strehlitz)
Rys historyczny i stan obecny:
Pierwsza znana wzmianka na temat Kadłuba pochodzi z 1429 r., kiedy to Gniczko von Gorzkow sprzedał wioskę Mitzko von Gaschowitzowi. W drugiej połowie XVI w. Kadłub należał do rodziny Dzierżanowskich, a następnie do Jana Bessa. W 1609 r. wieś kupił Christoph Broskowski von Broskaw. Kolejni znani właściciele to Franz Christoph Hyserle von Chod i od 1665 r. hrabia Gustaw von Colonna. Od pierwszej połowy XVIII w. do 1811 r. majątek należy do rodu von Tenczin, później krótko w latach 1815-30 do hrabiego Jana Arz von Wassek i od 1830 do 1945 r. do rodziny von Strachwitz.
Na temat dworu w Kadłubie bardzo trudno znaleźć jakiekolwiek informacje. W opisie miejscowości z 1845 r. wspomniany jest zamek myśliwski. Być może dwór stanął w jego miejscu, w drugiej połowie XIX w. Obecnie jest to budynek pozbawiony wszelkich cech stylowych, murowany z cegły, otynkowany, zbudowany na planie prostokąta, podpiwniczony, parterowy, z piętrem w mansardzie. Dach mansardowy z naczółkami, kryty dachówką. Fasada pierwotnie pięcioosiowa, obecnie przekształcona, z licznymi oknami o różnych kształtach, poprzedzona niewielkim gankiem umieszczonym asymetrycznie. Układ wnętrz dwutraktowy, z sienią na osi. W piwnicach przetrwały sklepienia kolebkowe i kolebkowe z lunetami. Dawny dwór połączono ze współczesnymi budynkami. Zniknęły za to dwa czworaki flankujące wjazd na dziedziniec przed dworem, istniejące jeszcze w latach 60-tych XX wieku. Obecnie w dworze znajduje się Dom Pomocy Społecznej dla Dzieci i Młodzieży Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi. Budynek można zobaczyć tylko z zewnątrz.
Informacje praktyczne i dojazd:
Do Kadłuba można dosyć łatwo dojechać komunikacją publiczną. W pierwszej kolejności należy dotrzeć do Strzelec Opolskich – najlepiej pociągiem z Gliwic – skąd do Kadłuba dojeżdżają autobusy PKS. Samochodem z Gliwic proponuję jechać autostradą A4 do węzła Nogawczyce, następnie DK 88 do Strzelec Opolskich, z których należy wyjechać ul. 1-go Maja. Dalej gminne drogi prowadzą przez Rozmierkę i Grodzisko do Kadłuba. Adres: Dom Pomocy Społecznej, ul. Zamkowa 5. Odległość: w jedną stronę nieco ponad 50 km. Samochód można zostawić na parkingu przed ogrodzeniem Domu Pomocy Społecznej.
Damian Dąbrowski,
Październik 2009 r.